Sąd Najwyższy pochylił się ostatnio nad problemem związania sądów prawomocnymi wyrokami wydanymi w innych sprawach. Zagadnienie to dotyczy prawomocności materialnej, czyli tzw. powagi rzeczy osądzonej. Ma ono istotne znaczenie praktyczne, ponieważ określa, jak wynik jednego postępowania może wpłynąć na rozstrzygnięcie innych analogicznych spraw. Wskazuje też, gdzie kończy się swoboda sądu w czynieniu własnych ustaleń faktycznych i ocen prawnych.

Jak należy rozumieć pojęcie przestępstwa na gruncie prawa cywilnego? Czy należy przypisywać mu identyczne znaczenie, jakie zostało przyjęte w prawie karnym? Między innymi na te pytania odpowiedział niedawno Sąd Najwyższy.

Dotychczas URE twierdziło, że odstąpienie od wymierzenia kary za brak realizacji obowiązku w terminie wskazanym np. w ustawie Prawo energetyczne nie jest możliwe, ponieważ nie jest spełniony warunek odstąpienia w postaci zrealizowania obowiązku.

Przepisy ustawy o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego przewidują, że reklamację nierozpatrzoną w terminie „uważa się” za rozpatrzoną zgodnie z wolą klienta. Ku dość powszechnemu zaskoczeniu w niedawnej uchwale Sąd Najwyższy stwierdził, że wcale nie oznacza to, iż opóźnienie w rozpoznaniu reklamacji zobowiązuje do jej uwzględnienia, a jedynie że spóźnienie takie pogarsza sytuację procesową podmiotu rynku finansowego – jeżeli sprawa kiedykolwiek trafi do sądu. Czy rzeczywiście o to chodziło ustawodawcy?

Sąd Najwyższy stwierdził, że nie ma przeszkód dla stwierdzenia wykonalności wyroku sądu zagranicznego wydanego przeciwko spółce, która znajduje się w upadłości, i nadaniu temu wyrokowi klauzuli wykonalności. Sądy niższych instancji twierdziły, że nie jest to możliwe.

Sądem właściwym może być również sąd miejsca wystąpienia szkodliwych skutków czynu niedozwolonego. Takie rozwiązanie ułatwi poszkodowanym dochodzenie roszczeń.